در طراحی سازه های فولادی بعد از اتمام طراحی سازه، مهمترین قسمت طراحی اتصالات می باشد. در طراحی سازه های فولادی فلسفه طراحی آن به گونه ای می باشد که اتصالات در آخرین مرحله می بایست خراب شوند و از این منظر نقش بسیار مهمی را در سازه های فولادی ایفا می کنند. اتصال تیرهای فرعی به تیرهای اصلی، یکی از انواع اتصالات فولادی بسیار رایج در سازه های فولادی می باشند. در این نوع اتصالات اغلب برای جلوگیری از پیچش در تیر اصلی و به منظور جلوگیری از انتقال لنگر از تیر فرعی به تیر اصلی، به صورت مفصلی و به کمک جان مقاطع طراحی و اجرا می شوند. این نوع اتصال می تواند با استفاده از ورق و یا نبشی به صورت تک و یا دوبل مورد استفاده قرار بگیرند. امکان استفاده از پیچ در این نوع اتصالات علاوه بر جوش وجود دارد. نکته بسیار مهم در طراحی این نوع اتصال کنترل کفایت مقطع تیر فرعی در ناحیه زبانه شده می باشد. برای کنترل این مقاطع باید به این نکته توجه داشت که چون مقطع I شکل بعد از بریده شدن شبیه به یک مقطع سپری می شود برای کنترل ظرفیت خمشی، نباید فقط حالت حدی تسلیم کنترل شود و می بایست مقطع برای کمانش پیچشی جانبی، کمانش موضعی بال سپری و کمانش موضعی جان سپری کنترل شود. این کنترل در اتصال تیرهای فرعی به تیرهای اصلی با عرض بال زیاد با توجه به بازوی لنگر ایجاد شده می تواند تعیین کننده باشد.
دانش فنی مشابه
نظرات کاربران ، پرسش و پاسخ