تادائو آندو

آندو را می توان به عنوان یکی از معماران مینیمالیست سبک پست مدرن معرفی کرد. در طراحی معماری، توجه او به ساختمان بیش از کالبدی صرف، به وجوه ادراکی و غیرمادی آن است. از همین رو بناهای آندو دارای فرمی ساده و نمای مدرن همراه با مصالح و رنگ هایی همگون هستند. همچنین استفاده از نور طبیعی به عنوان عنصری تعیین کننده در طراحی معماری که آندو معمولا  با استفاده از بازشو های بزرگ از آن بهره می گیرد، فضاهای او را ژرف تر می کند. تاکیید آندو بر فضا در مصاحبه با مایکل اوپینگ که می گوید: فضا تنها نسبت به توان چیزی که در خود دارد تعریف نمی شود بلکه به طور ویژه در رابطه با آنچه که بیان می کند تعریف می شود، گواهی بر همین مدعاست. از آنجا که فضا قادر است حواس انسان از جمله حس بصری، شنوایی، لامسه و ... را توامان مخاطب قرار دهد، آندو نقش فضا را بستر بر انگیختن تفکرات انسان می داند.


















از منظر پدیدارشناسی شاید بتوان تادائو آندو را از خالقان فضاهایی حامل معنا از طریق فلسفه دانست. مثلا در تحلیل معبد آبی او می توان در فرم بنا که برگرفته از ماندلا است ریشه های بودیسم را مشاهده کرد. علاوه بر این به عقیده ی کارل یونگ ماندلا نماد تمامیت و نظم است و یونگ آن را مسیری به فردیت معرفی می کند. همچنین در ورودی غیر مستقیم به فضا ، نمایش نیلوفر آبی(که سمبلی از بهشت است) استفاده از شن های سفید برای کفسازی مسیر ورودی، بهره گیری از عناصر چهارگانه طبیعت،(برای نمونه مواجه با آب به عنوان آیینه)و استفاده از نور قرمز به عنوان نور غالب در طراحی داخلی معبد، می توان نمود هایی از فلسفه بودیسم را مشاهده کرد.




علاوه بر این، آنچه در معماری تادائو آندو مشهود است پیوند او با معماری گذشته ی ژاپن است که در استفاده او از حیاط های مرکزی در مقیاس شهری نمایان است. در منظر آندو، پست مدرنیسم که بر معماری معاصر ژاپن تاثیر چشمگیری داشته است، نمودی دیگر از سبک سنتی سوکیا می باشد. برای مثال در بازسازی معبد فوجیکو، آندو با استفاده از مدول شبکه های چوبی در طراحی جداره ی ساختمان و بهره گیری از آن در طراحی فضای داخلی به ایجاد اتصال بصری با خارج بنا می پردازد ، همچنین تعبیه استخر در اطراف ساختمان که موجب انعکاس بنا در آب است  و طبق سنن فضا سازی ژاپنی به تشدید فضای راز گونه و مذهبی می پردازد، نمود پیوند تادائو آندو با معماری گذشته ی بستر اوست.