3006  

طراحی آسمان خراش مایل های

طراحی معماری آسمان خراش مایل های
وقتی پروپوزال طراحی یک برج پخش تلویزیون به ارتفاع یک مایل به رایت داده شد، او به این فکر افتاد که ایده ی ساخت چنین برجی بدون وجود ساختمان زیر آن بسیار احمقانه خواهد بود. در همین رابطه، در روز دهم ماه اوت سال ۱۹۵۶ او یک اسکیس کانسپچوال از نمای افقی آسمانخراش تهیه کرد که شکل نیزه ای برج را که با ارتفاع گرفتن باریکتر هم می شد نشان می داد و بر پلانی به شکل یک سه پایه ی مضاعف قرار میگرفت. رایت در توجیه این باریک شدن و نیز شکل سه پایه ی کذایی چنین می گفت: «آیا بلندای یک گنبد کلیسا در باد لنگر می اندازد؟ واضح است که نه چون باد نمی تواند به بالای آن فشار وارد بیآورد. به همین خاطر من هم این آسمانخراش را اینطور طراحی کرده ام. طراحی سازه آسمان خراش به نحوی می باشد که باد هیچ فشاری به بالای آسمانخراش وارد نمی کند و فشار در عوض به پایین منتقل می شود. حتی شکل این ساختمان به نحوی است که فشار باد بر آن تأثیری ندارد، چهارگوش است. اما در اصل یک سه پایه است. و سه پایه مطمئن ترین فرمی است که در مقابل فشار بیرونی از خود مقاومت نشان می دهد. هر فشار وارد آمده به هر نقطه ای توسط دو پایه ی دیگر تحمل می شود... باد از هر طرفی که بوزد دو طرف دیگر در مقابل آن استحکام ایجاد می کنند.

رایت در همان طراحی کانسپچوال چنین نکته ای را متذکر شده است: «بیست طبقه ی اول، به ارتفاع ۱۸ فوت، مابقی طبقات ۱۰ فوت. کلا فضایی به وسعت ۰۰۰/ ۰۰۰ /۶ فوت مربع، زیربنای ۰۰۰ / ۰۰۰ / ۲ فوت مربع برای اتاقهاء استودیوها، مکانهای دیدار، سالن اجتماعات و جز اینها، هزینه ی احتمالی   ۰۰۰/ ۰۰۰ / ۶۰ دلار.  جمعیت ساکن در آسمانخراش: ۴۵۰۰۰ نفر به صورت تقریبی پیش بینی شده است. به تدریج که کار طراحی بیشتر می رفت جزئیات بیشتری برای آسمانخراش در نظر گرفته می شدند: پی آسمانخراش مانند دسته ی یک شمشیر در سنگ بستر فرو می رود، و طبقات آن مانند دیگر ساختمانهای بلندمرتبه ی رابت از یک هسته ی مرکزی بیرون زده اند. در مورد این آسمانخراش کابلهایی مانند پل معلق به بیرون طبقات تحتانی مایل شده اند. سطوح دیوار بیرونی به شکل مطلوبی درست در زیر حفاظ نور و باران قرار گرفته اند. آسانسورها در واقع قطارهایی هستند که با انرژی هسته ای کار می کنند، و هرکدام به اندازه ی پنج اتومبیل ارتفاع دارند. به دلیل آن که ساختمان از پنج تراس پهن مربوط به قاعده ی تحتانی ارتفاع می گیرد، آسانسورها در تطابق با ارتفاع تراسها در نظر گرفته شده اند. هرچند که ساختمان قاعده به تدریج که بالاتر می آید باریکتر میشود شفت آسانسور چنین نیست و آنها را مي توان از بیرون ساختمان نیز به آسانی مشاهده کرد که چطور طبقات مختلف را به یکدیگر متصل می کنند. آسمانخراش مایل های به منظور اسکان طراحی نشده بود، بلکه مکانی بود برای کار و فعالیتهای اجتماعی و گردهمایی با جذب جمعیت به داخل آسمانخراش و ایجاد یک پارک طبیعی وسیع مشکل ترافیک هم به نحوی حل می شود.
برگرفته از کتاب فرانک لوید، ترجمه ی علیرضا سید احمدیان