طراحی هتل امپریال اثر فرانک لوید رایت

 طراحی معماری هتل امپریال

یکی از بهترین نمونه های کاربرد بتن مسلح ساختمان هتل ایمپریال در توکیو، ژاپن است. معمار هتل امپریال فرانک لوید رایت یکی از برترین معماران جهان می باشد. در این ساختمان دو ملاحظه ی اصلی مطرح بودند: بنای هتل می بایست سازه ای باشد که در برابر زلزله و آتش سوزی متعاقب آن مقاومت بسیار از خود نشان دهد. برای محقق ساختن این منظور مصالح چوب و کاغذی که در معماری سنتی ژاپن به کار می رفتند جای خود را به بتن مسلح، سنگ و آجر دادند. برای ایجاد ساختمانی که بتواند به خوبی در برابر زلزله مقاومت کند، رایت سیستمی از فونداسیون برای هتل طراحی کرد که تا آن هنگام در معماری نظیر نداشت. این هتل در سال 1915 و در زمینی ساخته شد که به گفته لوید رایت مانند پنیر نرمی به عمق دو متر بوده و پس از آن نیز تا عمق زیادی لجن نرم وجود داشت. بدین ترتیب رایت به جای حفاری و رسیدن به زمین مقاوم، پایه های بنا را روی لجن ها شناور ساخت، سپس برای جلوگیری از خردشدن بنا، ساختمان را به قطعات کوچکتری تقسیم نمود به طوری که اتصال اندکی با یکدیگر داشته باشند. او همچنین دیواره های جانبی و ستون های بتنی را از کف طبقات جدا نموده و بدین ترتیب تمامی اجزای بنا به صورتی قابل تحرک درآمده که هنگام زلزله پس از اندکی حرکت به جای اول خود بازمی گشتند.

برای دیدن نمونه های طراحی معماری روی لینک زیر کلیک کنید.

اصل مورد اعتناء در این شیوه ی معماری بار معلق مساوی بود، که بی شباهت به نحوه ی نگهداری دو سینی توسط پیشخدمت رستوران در بالای سر نیست. به جای سقفهای سنگین آجری که در معماری سنتی ژاپن قدمت دیرینه دارند، سقف هتل ایمپریال از صفحات نازک مسی ساخته شده است. کل سازه بر روی شبکه ای از پینهای بتنی نازک قرار گرفته که سه متر عمق و نزدیک شصت سانتیمتر از یکدیگر فاصله دارند. این پین ها ساختمان را به لایه ی رس زیرین متصل می سازند. انعطاف مورد نیاز که با بتن مسلح ایجاد گردید باعث نجات ساختمان در جریان زلزله ی کانتو در سال ۱۹۲۳ شد.

هرچند که این هتل پس از زلزله 1923 صدمات کمی را متحمل شد ولی پس از جنگ جهانی دوم، بسیار کهنه و به دور از شرایط آسایش به نظر می رسید. لذا در سال 1968 این هتل تخریب شد و هتلی جدید به جای آن ساخته شد. البته از آنجایی که کل بنا از لحاظ سازه، قابل تفکیک بودند، همه قسمت ها به غیر از دو بازوی کشیده واحدهای اقامتی از هم جدا شدند و در موزه معماری Mura بیشتر قسمت ها به هم متصل شدند و هم اکنون سالانه مورد بازدید بسیاری از دوستداران آثار فرانک لوید رایت قرار گرفته است.

 

برداشت از کتاب فرانک لوید رایت، بروس بروکس فایفر، ترجمه علیرضا سید احمدیان