5342  

طراحی گاست پلیت

در طراحی گاست پلیت رعایت نکات زیر ضروری است:
1- اعضا باید به گونه ای به هم متصل شوند که مرکز ثقل نیروهای اعمالی به آن ها از یک نقطه بگذرد.
2- طراحی گاست پلیت لازم است به گونه ای انتخاب شود که فضای کافی برای طول جوش (در اتصالات جوشی) و یا جای مناسب برای سوراخ ها (برای اتصالات پیچی) در آن فراهم باشد.
3- در طراحی گاست پلیت، ضخامت گاست پلیت باید به گونه ای باشد که بتواند تنش های عمودی و برشی ایجاد شده در هر مقطعی از آن را تحمل کند.

نعیین ابعاد گاست پلیت در اتصالات مهاربندی یا خرپایی، از مسائل مهم و اساسی در طراحی این نوع اتصال است و گاست پلیت از جمله المان های مهم در طراحی سازه فولادی می باشد.

در این روش تنش های موجود (مورد نیاز) در ورق اتصال ناشی از نیروهای اعضا در مقاطع بحرانی به کمک علم مقاومت مصالح تعیین و با تنش های طراحی مربوط مقایسه می شود. استفاده از روش بلاجت با مشکل بدین شرح همراه است:
1- روابط معمول مقاومت مصالح برای اعضایی که نسبت طول به عمق آن ها از مقدار معینی بیش تر است (تیرهای برنولی) صادق است. چون طول و ارتفاع ورق های اتصال در حدود یکدیگر هستند لذا در زمره ی تیرهای کوتاه (تیر تیموشنکو) قرار دارد. به عبارتی در ورق های اتصال خرپایی لزوما تنش های حداکثر قائم در تارهای انتهایی رخ نمی دهد و امکان وقوع آن ها در تارهای میانی وجود دارد.
2- اصولا در روش بلاجت تعیین مقطع بحرانی با جستجو انجام می گیرد. این کار مستلزم وقت و دقت در تعیین مقطع بحرانی است که در مواردی موجب از نظر دور ماندن مقطع بحرانی می گردد.

همان گونه که در روش بلاجت ذکر شد، استفاده از روابط معمول مقاومت مصالح برای تیرهای باریک مناسب است. در روش ویتمور مقطعی از ورق اتصال در نظر گرفته می شود که توزیع تنش روی آن ثابت است. از این رو روش ویتمور به روش نیروی یکنواخت نیز مشهور است. تورنتن و همکارانش با آزمایش بر روی ورق های اتصال نشان داده اند که روش ویتمور از دقت و صحت کافی برای طراحی ورق های اتصال برخوردار است و از روش ارائه شده توسط بلاجت نتایج قابل اطمینان تری به دست می دهد. طبق روش ویتمور تنش های حداکثر یکنواخت در ورق اتصال در قاعده ی ذوزنقه ای رخ می دهد که ساق های آن با وسایل اتصال زاویه 30 درجه می سازد.